سیاست و فوتبال، دو عرصه به ظاهر جداگانه، در واقع پیوندهای پیچیده‌ای با یکدیگر دارند و تأثیرات متقابلی بر هم می‌گذارند. در سطح ملی، دولت‌ها اغلب از موفقیت تیم‌های فوتبال به عنوان ابزاری برای تقویت غرور ملی و ایجاد حس وحدت استفاده می‌کنند. پیروزی‌های بزرگ می‌توانند به طور موقت توجهات را از مسائل سیاسی داخلی منحرف کرده و احساسات میهن‌پرستانه را برانگیزند. در مقابل، شکست‌های سنگین می‌توانند به نارضایتی‌های عمومی دامن بزنند.

در سطح بین‌المللی، فوتبال می‌تواند عرصه بروز رقابت‌های سیاسی بین کشورها باشد. مسابقات تیم‌های ملی گاهی اوقات بازتابی از روابط دیپلماتیک یا تنش‌های تاریخی بین ملت‌ها تلقی می‌شوند. تحریم‌های ورزشی و عدم رویارویی تیم‌ها با حریفانی از کشورهای خاص به دلایل سیاسی، نمونه‌هایی از این تأثیرگذاری هستند. همچنین، انتخاب کشورها به عنوان میزبان مسابقات بزرگ مانند جام جهانی، اغلب با ملاحظات سیاسی و اقتصادی همراه است.

در داخل باشگاه‌ها نیز سیاست می‌تواند نقش ایفا کند. مالکان با نفوذ سیاسی، سرمایه‌گذاری‌های دولتی در باشگاه‌ها، و روابط بین مقامات ورزشی و دولت‌ها همگی می‌توانند بر تصمیمات مدیریتی، نقل و انتقالات بازیکنان و حتی نتایج مسابقات تأثیر بگذارند. هواداران نیز ممکن است دیدگاه‌های سیاسی خود را در استادیوم‌ها به نمایش بگذارند، که گاهی منجر به درگیری‌ها و واکنش‌های سیاسی می‌شود.

با وجود تلاش‌های نهادهای بین‌المللی فوتبال برای جدایی ورزش از سیاست، این دو حوزه همچنان در هم تنیده‌اند. فوتبال، به عنوان یک پدیده اجتماعی پرطرفدار، نمی‌تواند به طور کامل از تأثیرات محیط سیاسی و اجتماعی خود مصون بماند و اغلب به بستری برای بروز و بازتاب مسائل سیاسی تبدیل می‌شود. در نتیجه، درک این تعامل برای فهم کامل پویایی‌های فوتبال مدرن ضروری است.